Paruparo sa Disyerto

Written by: Michael Joe Gerona


Urban Fiction/ Street Lit/ Kuwentong Lansangan


Rated PG (May mga salitang hindi kaaya-aya at hindi para sa bata)


All Rights Reserved 2016


***


Nakatayo ka sa tapat ng isang mataas na gusali. Sa pusod ng maynila kung saan marami ang pilit na lumilipad gamit lamang ay isang pakpak. Suot ay magarang bestida na ipinamana pa ng iyong namayapang ina. Mistulang isang paruparo na naghahanap ng bulaklak sa disyerto. Nag-aabang ng mga parokyanong uhaw sa panandaliang ligaya, naghihintay ng mga dayuhang magbibigay ng mas malaking kita.


Halos hindi ka huminga nang dahil sa usok ng mga sasakyang dumaraan. Maingay ang mga batang naglipana sa lansangan. Nagkalat ang mga basura kung saan-saan, kagaya mo at ng iba pang mga babaeng hindi alam ang patutunguhan.


Sa iyong napakamurang edad ay hindi mo alintana ang dumi ng trabaho na iyong pinasok. Basta't kumita at magkaroon ng ilalaman sa sikmura kinabukasan ay ayos lang. Wala kang ibang nais kung hindi ang makaipon upang mas madali mong matagpuan ang iyong kapatid na halos isang taon nang nawawala. Bigla mo siyang naalala nang makita ang isang batang nakahiga sa kalsada. Puno ng grasa ang katawan at halos buto't balat na.


Marahang dumaloy ang likido mula sa iyong mga mata nang naisip mo na maaaring gan'on din ang kalagayan ng iyong mahal na kapatid sa mga oras na iyon. Pilit mong pinigil ang iyong emosyon at sinabi sa sariling... matapang ka. Hindi ka basta-bastang iiyak kahit na minsan ay nawawalan ka na ng pag-asa.


Sa kalagitnaan ng paghihintay ay may huminto sa iyong harapan na isang dayuhan. Napatingala ka. Matangkad, maputi, guwapo ngunit matanda na. May kasama siyang isang batang lalaki na halos kasing-edad mo rin.


Napangiti ka.


Natuwa, dahil ngayong gabi ay kikita ka ng mas malaki kaysa sa inaasahan.


Mayamaya pa ay nakita mo na lang ang iyong sarili sa isang malamig at magarang kuwarto. Walang saplot kagaya ng dalawang lalaki sa harapan mo. Pero bago mo pa man ibigay ang iyong sarili, ay may ipinalunok sa iyong tableta ang dayuhan. Wala kang ideya kung ano ito ngunit hindi ka nagdalawang-isip dahil ang tanging nais mo lang ay ang kumita. Bigla ka na lang nakaramdam ng pagkahilo na para bang ikaw ay lumulutang sa alapaap. Malabo ang lahat sa iyong paningin, hanggang sa hindi mo na maalala ang mga sumunod na nangyari.


Nagising ka na lang sa isang bangketa bandang alas-cinco ng umaga. Iniwang parang basura at nilagyan ang bulsa ng kaunting halaga. Mabigat ang iyong pakiramdam na para bang pasan mo ang daigdig. Hindi mo alam kung paano ka napunta sa ganoong sitwasyon kaya't pinilit mong makatayo. Hanggang sa makaramdam ka ng matinding pananakit ng puson.


Kahit na nahihirapan ay pinilit mong makauwi dahil siguradong masasabon ka na naman ng iyong tiyahin. Hindi ka nga nagkamali dahil hindi pa man tumutungtong ang isa mong paa sa kanyang bahay ay sinalubong ka na niya ng mga malulutong na mura. Wala kang nagawa kung hindi sikmurain ang masasakit na salita dahil kailangan mo siya. Kailangan mong tiisin ang lahat kahit na ilang beses na niyang ipinaramdam sa iyong pabigat ka at walang kuwenta. Dumiretso ka sa banyo upang maglinis ng katawan mula sa isa na namang maruming gabi ng iyong buhay. Bawat pahid at bawat punas ay may halong pandidiri. Tinatanggal ang amoy ng laway gawa ng paghalik sa iyong buong katawan.


Hindi pa rin nawawala ang iyong pamimilipit hanggang sa mapansin mo ang natuyog dugo sa iyong mga hita. Nanginig ka, at nanlaki ang mga mata. Hindi mo alam ang iyong gagawin, kaya’t napaluha ka. Dahil sa pagkataranta ay ipinasok mo ang kamay sa iyong hiyas dahil alam mong may hindi tama. Nakapa mo ang isang bagay saka mo ito hinila. Nakuha mo ang isang mahabang bagay na katulad ng sa ari ng mga lalaki. Naputol pala ang dulo nito't naiwan sa iyong puerta. Sa wakas ay nawala ang sakit at naging maluwag ang iyong paghinga. ***


Ilang linggo ang lumipas ay may nakita kang isang pamilyar na mukha. Sa isang mall kung saan ka posibleng makakuha ng parokyano. Mula sa malayo ay naramdaman mo ang kakaiba niyang saya. Hawak-hawak ang kamay ng isang ginang na para bang kumpleto na ang kanyang mundo.


Dahan-dahan kang lumapit upang siguruhin na hindi ka nagkakamali. Sinundan mo sila sa paglalakad hanggang sa ilang dipa na lamang ang layo mo sa kanila. Magkahalong saya at lungkot ang iyong nadama nang iyong makumpirma na siya nga ang iyong hinahanap. Masaya ka dahil sa wakas ay natagpuan mo na ang iyong kapatid. Malungkot, dahil kasabay noon ay nakita mo rin na hindi ka na niya kailangan sa kanyang buhay.


Gusto mong sabihin na mahal na mahal mo siya. Gusto mo siyang yakapin. Gusto mo siyang halikan. Pero hindi mo alam kung paano mo siya sisimulang lapitan. Bigla siyang lumingon at nagtama ang inyong mga mata, ngunit imbes na matuwa ay umiwas siya ng tingin. “Nonoy!” sigaw ng iyong puso. Nasaktan ka sa kanyang inasal ngunit pinili mong intindihin ang kanyang sitwasyon.


“Nonoy!”


Hindi mo namalayan na nabigkas mo na pala nang pagkalakas-lakas ang kanyang pangalan. Napalingon ang kasama niyang ginang at tinanong siya kung kakilala ka ba niya. Tanging pag-iling ang naisagot ng iyong kapatid, na siya naming ikinadurog ng iyong puso. Hindi mo magawang magalit dahil nangingibabaw ang pagmamahal mo sa kanya.


“Ay, ale. Nagkamali lang ho. Kamukha lang pala niya,” nanginginig mong wika sabay talikod sa kanilang dalawa.


Para bang gumuho ang iyong mundo sa nangyari. Gusto mong lamunin na lamang ng lupa. Pero pilit mong sinasabi sa sarili na tama lang ang nangyari dahil mas magiging maayos ang buhay niya sa piling ng iba. Kaysa sa iyo na isang puta.


Habang naglalakad ay muli kang nakaramdam ng matinding sakit mula sa puson. Hindi katulad noong mga nauna, mas matindi at mas maigting ang pananakit nito. Napahawak ka sa isang estante dahil pakiramdam mo ay babagsak ka anumang oras. Sa sobrang sakit ay bigla ka na lamang nawalan ng malay.


***


Nagising ka sa isang kuwarto na maraming aparatong nakakabit sa iyo. Pinipilit mong makatayo ngunit hindi kaya ng iyong katawan. Hinang-hina ka na para bang isang linggo kang hindi kumain. Hanggang sa makita mong pumasok ang iyong tiyahing umuusok ang ilong sa galit.


“T*ng ina ka talagang bata ka! Ano na naman ba ‘tong ginawa mo? Bakit may naiwang bakal diyan sa puki mo? Wala ka talagang kuwenta! Malas ka!”


Pinalabas siya ng doktor dahil sa kanyang ginawa, habang ikaw ay naiwang tulala dahil sa mga narinig. Dinagdagan pa ito ng doktor at sinabing nabubulok na ang iyong obaryo dahil sa bakal na naiwan sa katawan mo.


Nakaramdam ka ng takot. Ayaw mo pang mamatay, sa isang dahilan.


Dahil kay Nonoy.


Para kay Nonoy, pipilitin mong magbagong buhay. Gagawin mo ang lahat upang magtagumpay. At kapag maayos ka na, hindi ka na niya ikahihiya. Kapag maayos ka na, hindi ka na magdadalawang isip na yakapin siya at sabihing mahal na mahal mo siya.


Ikinuwento mo ang lahat sa isang nars na nagbabantay sa iyo. Nahabag siya sa kalagayan mo at nag-alok ng tulong na magsampa ng kaso sa pambababoy na ginawa ng dayuhan. Pero tumanggi ka. Sinabi mo na ayaw mo ng kahihiyan at iyon talaga ang trabaho mo. Ang magbigay ng aliw. Ang ibenta ang sariling laman. Ngunit sinabi niya na kahit isa kang puta, dapat kang i-respeto at may karapatan kang mabuhay.


Natanong mo sa iyong sarili, may karapatan ka bang mamalimos ng hustisya? Tama bang humingi ka ng respeto mula sa iba?


Wala kang karapatan! At hindi ka dapat i-respeto! Isa kang putang walang puwang sa mundo! Sigaw ng iyong konsensya.


Ikaw na mismo ang sumagot sa iyong mga katanungan. Hindi dahil iyon ang tama, kundi dahil iyon ang nararamdaman mo.


Sa huli, ay hindi ka pumayag sa ideya. Dahil natatakot kang malaman ng buong mundo ang iyong kuwento. Ang kuwento ng isang pagiging batang puta. At higit sa lahat, ay natatakot kang malaman ni Nonoy ang mga ginawa mo. Siya man ang dahilan kung bakit mo ibinenta ang iyong pagkatao, alam mong hindi niya iyon maiintindihan.


Sa kabila ng kagustuhan mong mabuhay ay unti-unti kang nanghina. Halos hindi ka na kumakain kaya’t malaki ang ibinagsak ng iyong katawan. Alam mong hindi ka na magtatagal kaya’t ipinaubaya mo na ang iyong buhay sa Maykapal.


Sa halos isang buwan mo sa ospital ay wala kang naging bisita, kaya’t nakaramdam ka ng tuwa nang malaman mong may naghahanap sa iyo. Halos lumundag ang iyong puso nang makita mo kung sino ang iniluwa ng pinto.


Si Nonoy. Ang mahal mong si Nonoy.


Umiiyak at humihingi ng tawad. Sinasabing mahal na mahal ka niya at huwag mo siyang iiwan. Wala kang naisagot kung hindi mahigpit na yakap at halik na puno ng pagmamahal.


Ipinikit mo ang iyong mga mata habang hawak-hawak ang kanyang kamay. Kahit huli na ang lahat, nakaramdam ka ng kapanatagan. Lilisanin mo ang mundo na puno ng pag-ibig. Tumulo ang iyong mga luha hindi dahil malungkot ka, dulot ito ng walang hanggang saya. Pagod na ang iyong katawan na mabuhay ngunit hindi ang iyong puso na magmahal. Ngayon ay malaya ka nang lumipad, gamit ang iyong dalawang pakpak.