Aids Doesn't Matter

Written by: Michael Joe Gerona

Romance/Inspirational

Theme: Fear

All Rights Reserved 2016

***

Noon pa man, palagi ko nang iniisip kung ano ang magiging hitsura ko kapag ako ay ikinasal. Dahan-dahan akong maglalakad sa gitna ng simbahan, patungo sa lalaking mamahalin ko nang panghabambuhay. Gusto ko, punong-puno ng makukulay na bulaklak ang paligid. At ang magiging saksi lamang ay ang aking pamilya at ilang malalapit na mga kaibigan. Pero alam kong malabo nang mangyari pa ang lahat ng iyon. Hindi na matutupad pa ang matagal ko nang pinapangarap. At tanggap ko na ang katotohanang ito.

Masuwerte ang mga babaeng naranasan at mararanasan ang ikasal. Ang mangako ng walang hanggang pagmamahalan kasama ang kanilang minamahal. Aaminin ko, naiinggit ako sa kanila. Inggit na inggit. Para bang ninakawan ako ng karapatang maging masaya. Parang inagaw ang pagkababae ko.

Hindi ko namalayan ang pag-agos ng aking mga luha. Halos araw-araw akong ganito. Bigla ko na lang makikita ang sarili ko na umiiyak. Alam ko ang dahilan, at matagal ko nang sinabi sa sarili ko na tanggap ko na ang lahat. Ngunit hindi ko alam kung bakit patuloy pa rin akong nasasaktan.

Sa gitna ng aking pagdadalamhati ay pumasok si Victor sa kuwarto kung saan ako naka-confine. Siya na lang ang natira sa napakarami kong manliligaw. Siya na lang ang hindi sumuko. Simula kasi nang malaman na ako ay isang Aids Carrier ay bigla akong iniwasan ng lahat. Maging ng mga tinuturing kong kaibigan. Sa isang iglap, nawala ang mga taong inaakala kong hindi ako iiwan. Mga taong kasama ko sa liwanag, ngunit maglalaho rin pala sa oras ng dilim. Pero si Victor, siya lang ang bukod-tanging hindi ako binitiwan. Siya lang ang natatanging mahigpit na kumapit sa aking mga kamay, kahit ako na mismo ang kusang bumibitaw.

Nakuha ko ang sakit na ito sa aking mga namayapang magulang. Inilihim ito ng mga taong nag-aruga sa akin dahil ayaw nilang mabuhay ako na puno ng takot. Ayaw nilang malaman ko na ang mga magulang ko ay ginupo ng karamdamang walang lunas. Ngunit tunay ngang walang lihim na hindi nabubunyag dahil ngayon, ako naman ang unti-unting ginugupo nito. At ang bagay na iniiwasan nila ay siya ngayong nararamdaman ko. Punong-puno ako ng takot. Takot na mahusgahan at takot na buksan ang puso sa pagmamahal.

Hawak ni Victor ang isang tray kung saan nakalagay ang isang mangkok, isang basong tubig, isang saging at isang kumpol ng rosas.

“O, umiiyak ka na naman. Sabi ko naman sa iyo, masama sa iyo ang palaging umiiyak, e. Bukod sa nakakaubos ng lakas, nakakaubos pa ng ganda,” nakangiti niyang bati sa akin. Inilapag niya ang tray sa mesa na nasa tabi ng aking kama. Kinuha niya ang rosas at saka inabot sa akin ngunit hindi ko iyon tinanggap.

Umiwas ako ng tingin at saka pinunasan ang aking luha.

Nagpapasalamat akong hindi niya ako iniwan, pero pilit kong inilalayo ang aking sarili kay Victor. Simula nang malaman ko ang aking sakit ay doon ko nakita ang halaga niya sa akin. Doon ko unti-unting naramdaman na may karamay ako. At ngayon, masasabi kong mahal na mahal ko na siya. Pero kahit na mahal ko siya, kailangan ko siyang ipagtabuyan dahil ayaw kong madamay siya sa pagsubok na pinagdaraanan ko.

“Bakit ikaw ang nandito? Nasaan si Ninong?” matabang kong tanong sa kanya.

“May binili lang, papunta na rin siguro iyon dito.” Lumapit siya sa akin dala ang mangkok na may lamang lugaw.

“Kumain ka na, para makainom ka ng gamot.” Akma niyang isusubo sa akin ang isang kutsara ng lugaw ngunit iniwas ko ang aking bibig dito.

“Ayaw mo ba ng lugaw? Sandali, tatawagan ko si Tito para magpabili ng pagkain. Ano bang gusto mong kainin? Prutas?” Tumayo siya at inilapag ang mangkok sa mesa.

“Ano ba kasing ginagawa mo rito? Parang awa mo na! Huwag ka nang magpakita sa akin!” bulyaw ko, pakiramdam ko kasi ay mas lalo akong nahuhulog sa kanya. Mas lalo tuloy akong nahihirapan na itaboy siya. Ngunit ‘tila ba kahit anong pagtataboy ang gawin ko sa kanya ay walang epekto.

“Minamahal ka. Masama bang patunayan ko na mahal kita?” nakangiti niyang tugon.

Parang kinurot ang puso ko sa sinabi niya. Gusto kong sabihing, mahal na mahal ko siya pero natatakot ako. Ayaw kong makulong siya sa pagmamahal na walang kasiguruhan. Ayaw kong dumating ang panahon na iiwan ko siyang mag-isa dahil sa hindi na kaya ng katawan ko. Natatakot akong husgahan ng mga tao ang pagmamahalan namin.

“Wala ka bang utak? May Aids ako!” naluluha kong bulyaw sa kanya.

“Siguro nga, wala akong utak. Pero hindi naman iyon ang ginagamit kapag nagmamahal ‘di ba?”

“Hindi ‘yan pagmamahal… kundi awa,” bulong ko.

“Kung natatakot kang magmahal dahil sa sakit mo… ako hindi. Subukan mong sumugal, Rebecca. Hayaan mo akong alagaan at mahalin ka.”

Hindi ko na napigilan ang aking luha na kanina pa nagbabadya. Hinayaan kong ibuhos ang lahat ng sakit at lungkot na nararamdaman ko. Umaasang kasabay noon ay mawawala na rin ang takot sa aking puso.

Naramdaman ko na lang ang mahigpit at mainit na yakap ni Victor. Naramdaman ko ang kapanatagan sa kanyang mga bisig. Siguro nga, hindi mawawala ang takot pero kung hahayaan ko ang aking sarili na magmahal at mahalin, kahit paano ay mababawasan ito.

***

Hindi ko mapigilan ang sarili na mapaluha habang dahan-dahang naglalakad sa gitna ng simbahan. Sa dulo noon ay nag-aabang si Victor na siyang maghahatid sa akin sa altar.

Nakita ko sa mga mata ng aking pamilya, gan’on din sa pamilya ni Victor, na masaya sila para sa amin. Napakaraming bulaklak sa paligid na nagpapaalala sa akin na makulay ang aking buhay dahil sa pagmamahal.

Sa wakas ay natupad na rin ang matagal ko nang pinapangarap. Ang ikasal sa taong makakasama ko habang nabubuhay pa ako. Sa lalaking naging dahilan kung bakit ako patuloy na lalaban para mabuhay. Hindi ko man sigurado kung gaano katagal ko pa siyang makakasama, pero kaya kong ipagmalaki na tunay at wagas ang nararamdaman ko para sa kanya. At hindi magbabago iyon hanggang sa aking huling hininga.

Siguro nga, dapat ay matagal ko nang binuksan ang aking puso sa napakaraming posibilidad. Kung husgahan man ng iba ang pagmamahalan namin, hindi ko na dapat inisip pa iyon.

Basta’t ang importante ay mahal ako ni Victor… at mahal na mahal ko siya.